"Powiedz, proszę..." Opowiadanie

Pogłaskała go po głowie z jakąś taką matczyną czułością. - Nie zmieniaj się. Jest dobrze, naprawdę. Zresztą, od kogo chcesz się uczyć – pomyślała i zachciało się jej śmiać. Jednak zdusiła impuls, wiedziała, że nigdy by jej nie wybaczył, nie zrozumiał, że ten śmiech to nerwowa chęć rozładowania napięcia, efekt bycia pod ciągłą presją pytań, dopytywań, dociekań i Bóg wie czego jeszcze... Czuła, że powtarzające się przesłuchania ciągną ją w dół, traci swobodę, nie może oddychać.

- Nie zmieniaj się. Naprawdę jesteś wspaniały, taki... nieokiełznany – dodała nie wiedzieć czemu. Nieokiełznany, czyli właściwie jaki – zastanawiała się - brzmi dobrze, cokolwiek to znaczy - uśmiechnęła się.

- Widzisz? Śmiejesz się ze mnie, bo wiesz, że nie jestem taki, jak powinienem. Co jest ze mną nie tak? – wyrzucił z siebie.

- Jesteś świetny. No wiesz, może w skali świata niekoniecznie, ale dla mnie wystarczająco świetny. I znowu wyhamowała bawiącą ją przekorę, bo już miała na końcu języka, że nie jest ambitna i nie ma wysokich oczekiwań co do świetności, ale nie chciała go ranić, zresztą, nie powiedziałaby prawdy.

- Powiedz, proszę, powiedz... co we mnie lubisz najbardziej - zapytał i przybliżył się do jej twarzy jakby chciał ją pochłonąć, wciągnąć, zassać, wydrzeć i wyczytać z niej wszystko i niczego nie uronić.

Już chciała odpowiedzieć, że lubi jego łysinę, że uwielbia ją głaskać, całować jego skronie, takie gładkie i delikatne, ale znów poczułby się dotknięty, bo łysina była jego utrapieniem.

- Lubię, gdy przemawiasz, gdy prowadzisz spotkania, gdy z powagą słuchasz i odpowiadasz. Gdy bezwiednie bawisz się długopisem. Uwielbiam na ciebie patrzeć.

Ucieszył się. - Też siebie takim lubię, ale muszę być lepszy. Wiesz, ja naprawdę się staram. Zobacz ile mam notatek, przemyśleń, ciągle czytam... rozwijam się. Chcę żebyś była ze mnie dumna.

- Jestem z ciebie dumna, pocałowała go delikatnie w czoło. Śpij już. Zaśnij, proszę...